Het verhaal van Sévérine: een verhaal over hoop, moed en overwinning

Sévérine, een toegewijde echtgenote en trotse moeder van een tienerzoon, straalt in haar rol als Sales Manager bij e5 Fashion. Voor haar is dit niet zomaar een baan, maar een droomjob die ze met passie vervult. Sévérine was 46 toen ze een jaar geleden in AZ Delta in Rumbeke het verdict ‘borstkanker’ te horen kreeg.

Tijdens haar traject in de borstkliniek ontving ze een boezemtas die Beautiful After Breast Cancer gratis verdeelt via de borstklinieken in Vlaanderen. Ze liet ons weten dat het ontvangen van een ‘geschenkje’ haar deugd deed en vertelt ons haar verhaal over ziek worden, je lelijk voelen, ‘uit’ vallen en geleidelijk aan weer trots in het leven stappen. 

Je denkt nooit dat het jou zal overkomen, maar dan overkomt het je toch ... De dag dat ik het nieuws kreeg (triple negatieve borstkanker – red: een agressieve borstkanker die vaak jonge mensen treft), was het alsof de grond onder mijn voeten verdween. De angst die ik voelde - en nog steeds voel, zelfs vandaag - is met niets te vergelijken. Je denkt aan je kind, je man ... Je wilt gewoon blijven leven. Je vraagt je af 'waarom', 'wat heb ik misdaan' ...
Zodra ik - na de petscan - hoorde dat we gingen voor een 'curatieve' behandeling, kreeg ik hoop en besloot ik vooral te luisteren naar de dokter en het hele traject te doorstaan. Op dat moment weet je ook nog niet goed wat je te wachten staat. Je hebt een idee van chemo, misselijkheid, haarverlies ... maar het is zoveel meer dan dat.

Ter informatie, mijn behandeling bestond uit:

• Zes maanden chemotherapie
• Immunotherapie (maar na één behandeling moest ik stoppen vanwege een auto-immuunreactie (leverontsteking), met als gevolg zes maanden zware cortisonebehandeling erbovenop
• Operatie - gelukkig was de therapie goed aangeslagen (tumor van zeven centimeter geslonken naar een halve centimeter, opgezette okselklier was na behandeling volledig kankervrij), waardoor ik borstbesparend geopereerd kon worden (dankbaar voor een fantastische chirurge!. Je merkt 'niets' aan mij!)
• Twintig beurten bestralingen
• Zes maanden nabehandeling met chemopillen (twee weken geleden gestopt). Hoera ;-)

Het hele traject is met niets te vergelijken. Pure horror ... De hele behandeling raakt jou in jouw 'vrouwelijkheid'. Je verliest je haar, je zwelt op van de cortisone, je huid droogt enorm uit ... en dan hebben we het nog niet eens over het feit dat je je borst kan verliezen. Ik maak mezelf graag mooi, maar voelde me zo 'lelijk' en 'vies'.
Vandaag ben ik trots op mezelf. Verbaasd ook over hoe ik het heb doorstaan. Een mens beschikt over veel veerkracht, en je vergeet ook snel 'hoe ziek' je wel niet bent geweest.

De boezemtas kreeg ik van borstverpleegster Ingrid, waarmee ik ondertussen een liefdevolle band heb opgebouwd. Ze gaf me de tas op een dag van chemobehandeling en ik heb hem ter plekke geopend. Het voelde als een 'geschenkje'... een moment van warmte en dankbaarheid, want je zit daar uiteindelijk in een wat trieste en heel confronterende omgeving tussen alleen maar ernstig zieke mensen.
De staaltjes van huidverzorgingsproducten, de make-up en vooral de nagellak, heb ik meteen getest (want ik mocht plots geen gellak meer op mijn nagels doen). Ik wilde mezelf blijven verzorgen en het beste maken van de situatie. Ik gebruik vandaag nog steeds de producten die erbij zaten voor een droge huid.
Er zat ook een verfrissingspuitje bij. Zeer welkom, want de therapie gaf mij constant opvliegers.

De gratis boezemtas is een fantastisch en mooi initiatief. Ik weet nog dat de warme attentie mij deugd deed. Het tasje gebruik ik vandaag nog steeds en doe het nooit meer weg. Ik vind het niet alleen mooi maar het herinnert me ook aan een mooi moment en aan de warme contacten die ik had in een echte shitperiode (sorry voor het taalgebruik ;-)).
Als iemand het ziet, vertel ik ook wat er achter zit. Voor mij staat het tasje vandaag een beetje synoniem voor 'overwinning'. I made it!

Na de eerste maand van de nabehandeling ben ik geleidelijk aan weer aan het werk gegaan, en binnenkort ga ik zelfs weer fulltime aan de slag. Voor mij was dat de beste beslissing die ik kon nemen: terug in het leven stappen, ik ben meer dan Sévérine-met-kanker. De vermoeidheid is met momenten niet te onderschatten, maar ik heb goede hoop dat ook dit binnen hier en nog een jaartje wel weer beter zal worden. Ik sport, ik geniet, doe wat ik graag doe en probeer niet teveel te denken in termen van 'wat als'...